Isang bagong pag-ibig

May mga nawala sa buhay ko

pero maraming dumating

at bakit pa ba ako maghahanap

kung katulad niya ang nasa akin?

Paalam

Paano nga ba magpaalam

Sa isang minamahal?

Sapat ba ang mga salitang

Sa bibig ay bibitawan?

Kailangan bang kalimutan

Sabay ng pamamaalam

O maari ko pa bang

Baunin sa aking isipan?

photo courtesy: cafeinspirado.com

Bugtong

Dahan-dahan siyang naglalakad sa dilim. Hindi alintana ang paligid na maitim... ang panganib na maaaring hatid ng nagtatagong liwanag. Hindi rin niya pansin ang abalang mga tao sa paligid. Parang mga langaw na walang pagod sa paglipad sa umaalingasaw na kalabaw.

Blangko. Ngunit malalim. 'Yan ang kaniyang isip na gusto nang sumuko sa pagod, antok, at isang laksang isipin.

Nakikipag-unahan ang kaniyang mga luha sa kaniyang mga yapak.

Sa dyipni, naging milyong tao ang katabi niya. Kanina, akala niya ay mag-isa lamang siya.

Sa kaniyang pagbaba, ang kaniyang mundo ay muling napag-isa sa gitna ng walang hanggang kalawakan.

Ito ang mga pagkakataong isanlibo man ang kaniyang mga kaibigan, pakiramdam niya, siya ay nag-iisa lamang.

Photo courtesy: markfletcher.wordpress.com

Ang bida ng buhay ko...

Ang buhay ng mga tao ay parang pelikula. Puwedeng puno ng aksiyon, madrama, o maraming katatawanan. Minsan, may fantasy at horror din. Sa tunay na buhay, lahat ay bida. Lahat ay kontrabida. Lahat ay supporting cast. Ang pagkakaiba nga lang, ang buhay, walang rewind at fast forward. Walang take 2. Walang editing, mastering, o curing. Pero kung nae-edit man ang buhay, ang bahaging nagsimula noong August 4, 2005 ang hindi ko babaguhin...

Naaalala ko pa noong una ko siyang nakita. Para siyang isang basang sisiw daga. Ang liit at maitim. Magaspang ang balat. Pero wala pa ring kasing ganda para sa'kin --- isa siyang anghel na bumaba mula sa Langit. Kung lahat ng responsibilidad ay katulad niya, kahit akuin ko na lahat.

Araw-araw sa tuwing nakikita ko siya, lagi akong napapaalalahanang masarap mabuhay kahit na mahirap. Araw-araw, sa tuwing ngingitian niya ako, nakakalimutan kong may mga bagay na dapat kong ikasimangot. Tuwing gabi at yayakapin niya ako, nararamdaman kong sa kabila ng mga agam-agam ko, may isang taong siguradong nagmamahal sa'kin nang walang pagpapanggap.

Sa edad niyang limang taon, marami na siyang mga salitang binibitawan... mga salitang hindi pa dapat bitiwan ng batang nasa edad pa lang niya. Madalas nakatatawa, nakaaalis ng problema. Ang ipinagdarasal ko lang, sana ang mga taong dadagdag sa kaniya (at sa akin din) ay hindi maging dahilan ng napakaraming revision sa mga dialog niya... patuloy sanang maging musika sa aking pandinig ang bawat salitang mamutawi sa kaniyang mga bibig. At sana, magbago man ang script ng mga buhay namin, manatiling magkarugtong ang aming mga eksena.

Pagbabalik (muli)

Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, kaharap ko ang laptop ko para magsulat. Pero lahat ay para sa hangaring makapagbigay ng serbisyo sa bayan (sa paraang alam at kaya ko). Kaya lang parang may kulang.

Hinahanap-hanap ng puso ko ang pagsusulat para sa damdamin ko. Hindi naman masamang isipin ang sarili (at tanging sarili lang) paminsan-minsan.